“Ik kan nooit meer in Tunesië wonen, ik ben te veel vernederlandst”
Faouzi Zouaoui woont al 50 jaar in Nederland en wie regelmatig bij het MOC komt, weet misschien wel wie hij is. De redactie is benieuwd of hij adviezen heeft voor nieuwkomers, maar ook voor Nederlanders in de wijk.
Faouzi meent dat er meer verbinding nodig is in de wijk, meer contact en gezelligheid tussen Nederlanders en nieuwkomers. Daarom pleit hij voor een spelletjesmiddag in het MOC. Heeft u ideeën hierover of wilt u meedoen? We horen het graag van u.
Faouzi is in 1973 vanuit Tunesië naar België gekomen. Een vriend vroeg hem een tientje te leen om naar Amsterdam te gaan. “Daar is het goede leven en zijn de mooie vrouwen” aldus de vriend. Geïnspireerd door deze vriend stond Faouzi de volgende ochtend op het station en ging op weg naar onze hoofdstad. Eenmaal daar aangekomen en geen cent te makken, ontmoette hij in het Vondelpark leeftijdsgenoten die van het vrije leven in de jaren zeventig aan het genieten waren. Ze dronken, aten, kletsten samen en Faouzi gebruikte voor het eerst in zijn leven hasj. Zonder geld en zonder slaapplek, had hij het geluk dat een Nederlands meisje hem mee naar huis nam. Het moet voorbestemd zijn, want uiteindelijk is hij met dit meisje getrouwd. Om op de Nederlandse manier te kunnen leven, zoals Faouzi het vertelt, heeft hij eerst in rap tempo de Nederlandse taal geleerd, daarna heeft hij een baan gevonden bij KLM en een huis voor hem en zijn vrouw, aan de Sportlaan. Daar hebben ze vier kinderen gekregen, die alle vier opgegroeid zijn in Amstelveen.
De jaren zeventig waren volgens Faouzi de mooiste jaren in ons land. Iedereen was open, er was vertrouwen en gezelligheid in de straat. Je kende je buren en je hoefde je deur niet op slot te doen. Dat mist hij wel. Hij ziet daar verandering in. Mensen hebben minder vertrouwen en durven elkaar niet te ontmoeten. Maar Faouzi houdt van Nederland en voelt zich Nederlander. Al reizend door Europa, zag hij dat het nergens zo goed geregeld is als in ons landje. “In Nederland heeft men rechten en vrijheid. Ook zijn Nederlanders bereid om je te helpen met de taal. Ik kan nooit meer in Tunesië wonen, ik ben te veel vernederlandst. De openheid en vrijheid waar ik nu aan gewend ben, is daar niet.”
Zijn advies aan alle nieuwkomers is: doe het op de Nederlandse manier: leer eerst de taal, kijk Nederlandse tv, luister radio en durf te oefenen met de taal. Daarna kun je een baan zoeken, een huisje, partner en meer toekomstdromen waarmaken. Maar daarvoor moet je eerst Nederlands spreken.
Zijn advies aan iedereen is: “Mensen moeten met nieuwkomers durven praten en andersom” Daarom hoopt hij op een spelletjesmiddag, om elkaar als wijkbewoners te ontmoeten, te praten, koffie en thee te drinken en wie weet wordt het echt feest met hapjes en zelfs dans. Faouzi en zijn vrienden staan er open voor. Komt u ook?
-------------------------------------------------------------------------------------
Faouzi: “Never again could I go back to live in Tunesia: I’m too Dutchized!”
For 50 years Fouzi’s living in the Netherlands. You may know him from the MOC-building, where he likes to come. The editors are curious if he has any advice for newcomers, but also for Dutch people in the district. Faouzi believes that more connection is needed in the neighborhood, more contact and conviviality between Dutch people and newcomers. That's why he's calling for a game afternoon at the MOC.
Do you have ideas about this or would you like to participate? We'd love to hear from you.
Faouzi came to Belgium from Tunisia in 1973. A friend asked him to borrow a tenner (ten guilders) to go to Amsterdam. "There is the good life and there are the beautiful women" said the friend. Inspired by this friend, Faouzi was at the station the next morning and headed for our capital. Once there and not a penny to spare, he met peers in the Vondelpark who were enjoying the free life in the seventies.
They drank, ate, chatted together, and Faouzi used hashish for the first time in his life. With no money and no place to sleep, he was lucky that a Dutch girl took him home. It must be predestined, because in the end he married this girl. In order to be able to live the Dutch way, as Faouzi tells it, he first learned the Dutch language at a rapid pace, then he found a job at KLM and a house for him and his wife, on the Sportlaan. There they had four children, all four of whom grew up in Amstelveen.
According to Faouzi, the seventies were the most beautiful years in our country. Everyone was open, there was trust and conviviality in the street. You knew your neighbors and you didn't have to lock your door. He misses that. He sees that changing. People have less trust and do not dare to meet each other.
But Faouzi loves the Netherlands and feels Dutch. While traveling through Europe, he saw that nowhere is it as well organized as in our country. "In the Netherlands, people have rights and freedom. The Dutch are also willing to help you with the language. I can never live in Tunisia again, I am too Dutch. The openness and freedom that I'm used to now is not there."
His advice to all newcomers is: do it the Dutch way: learn the language first, watch Dutch TV, listen to the radio and dare to practice with the language. After that, you can look for a job, a house, partner and make more future dreams come true. But for that you first have to speak Dutch.
His advice to everyone is: "People should dare to talk to newcomers and vice versa" That is why he hopes for a game afternoon, to meet each other as neighborhood residents, to talk, drink coffee and tea and who knows, it might be a real party with snacks and even dance. Faouzi and his friends are open to it. Are you coming too?
-----------------------------------------------------------------------------
"لا أستطيع أن أعيش في تونس مرة أخرى، لقد أصبحت هولنديا أكثر من اللازم"
يعيش فوزي زواوي في هولندا منذ 50 عامًا.
جاء فوزي إلى بلجيكا قادما من تونس عام 1973. طلب منه أحد الأصدقاء أن يقترض مبلغًا من المال ليذهب إلى أمستردام. قال الصديق: "هناك الحياة الطيبة والنساء الجميلات". وبإلهام من هذا الصديق، وقف فوزي في المحطة في صباح اليوم التالي وتوجه إلى أمستردام . بمجرد وصوله إلى هناك التقى بأقرانه في Vondelpark الذين كانوا يستمتعون بالحياة الحرة في السبعينيات.
شربوا وأكلوا وتحدثوا معًا واستخدم فوزي الحشيش لأول مرة في حياته.
لم يكن لديه مال ولا مكان للنوم،لكنه كان محظوظاً لأن فتاة هولندية أخذته إلى المنزل.
وكان مقدرًا له في النهاية أن يتزوج هذه الفتاة الهولندية .
ولكي يعيش على الطريقة الهولندية، كما يقول فوزي، تعلم اللغة الهولندية أولاً بوتيرة سريعة، ثم وجد وظيفة في شركة KLM ومنزلاً له ولزوجته في Amstelveen هناك أنجبا أربعة أطفال.
وبحسب فوزي، كانت فترة السبعينيات أجمل الأعوام في هولندا. كان الجميع منفتحين، وكانت هناك ثقة ومرح في الشارع. أنت تعرف جيرانك ولم يكن عليك قفل بابك. إنه يفتقد إلى تلك الأيام الجميلة. ويرى أن الناس الان لديهم ثقة أقل ولا يجرؤون على مقابلة بعضهم البعض.
لكن فوزي يحب هولندا ويشعر بأنه هولندي. وأثناء سفره عبر أوروبا، رأى أنه لا يوجد مكان منظم جيدًا كما هو الحال في هولندا.
"في هولندا يتمتع الناس بالحقوق والحرية. الهولنديون أيضًا على استعداد لمساعدتك في اللغة. لا أستطيع أن أعيش في تونس مرة أخرى، لقد أصبحت هولنديًا جدًا. الانفتاح والحرية التي اعتدت عليها الآن غير موجودة”.
نصيحته لجميع القادمين الجدد هي: تعلموا اللغة أولاً، وشاهدوا التلفزيون الهولندي، واستمعوا إلى الراديو وتجرؤوا على التدرب على اللغة والتواصل مع الهولنديين.
بعد ذلك يمكنك البحث عن وظيفة، منزل، شريك وتحقيق المزيد من أحلام المستقبل. ولكن لذلك عليك أولاً أن تتحدث الهولندية.
نصيحته للجميع هي: "يجب على الناس أن يجرؤوا على التحدث إلى الوافدين الجدد والعكس صحيح." ولهذا السبب يأمل في قضاء فترة ما بعد الظهر من المباريات، والالتقاء بالسكان المحليين في مبنى الMOC، والتحدث، وشرب القهوة والشاي،والمشاركة في نشاطات الحي. فوزي وأصدقاؤه منفتحون ويتعاونون مع بعض للقضاء اوقات جميله مع سكان الحي.